Nieuwjaarsbrief aan mezelf (en andere lotgenoten)

Elke vrijdag pent een van onze vijf vaste online correspondenten een brief. Deze week probeert Neal Leemput zichzelf gerust te stellen, omdat 2020 het jaar is waarin hij dertig wordt. ‘Voor mij heeft het eigenlijk geen zin om me hierover druk te maken: ik kan met grote zekerheid zeggen dat ik ver onder de lat der verwachtingen zal springen.’

Het nieuwe jaar belooft verschrikkelijk te worden.

2020 is het jaar waarin ik 30 word. En terwijl ik mezelf ervan probeer te overtuigen dat ik er nog steeds onnoemelijk jong uitzie en dus vermoedelijk de eeuwige jeugd bezit, gooit mijn jongste broer me de woorden ‘ok boomer’ toe tijdens het kerstdiner. Dat maakt de waarheid hard en onvermijdelijk.

Om het allemaal nog erger maken, zag ik vandaag op Instagram de quote ‘2050 is as far away as 1990’ passeren, net als een meme waarbij een man doodsbang wegloopt voor een tornado: op de man staat ‘me’, op de windhoos ‘30’. Wanneer een vriendin me opbelt om nieuwjaarswensen over te brengen, voegt ze d’r fijntjes aan toe: ‘allez, dertig dit jaar. Nog veel werk?’.

Gelukkig herinner ik me mijn ongebruikt nieuwjaarsvoornemen uit 2015: relativeren.

Van de bucketlist ‘desirable things to do before I’m 30’ werd amper iets afgevinkt

Ik begrijp eigenlijk niet waar de fetisjistische focus van de wereld met 30 worden vandaan komt. Voor mij heeft het trouwens geen zin meer om me er nog druk in te maken: ik kan namelijk met een vrij solide zekerheid zeggen dat ik ver onder de lat der verwachtingen zal springen. Want van de bucketlist ‘desirable things to do before I’m 30’ werd amper iets afgevinkt: ik heb geen kind, amper geld, een vrij middelmatige carrière, geen trouwplannen en ik heb de woonbonus gemist. Ik heb zelfs geen kat als surrogaatkleuter.

Gelukkig weet ik dat ik niet alleen ben. Mijn omgeving voert voortdurend gesprekken over de dertigersverwachtingen (wie houdt die dan eigenlijk in stand, vraag ik me af?) en er worden zelfs non-stop tv-series over gemaakt. En als er één tv-serie is, die de afgelopen jaren deze ‘existentiële onrust’ genadeloos hard en tegelijk buitengewoon hilarisch in beeld wist te brengen, is het wel Please Like Me, van de Australische komiek en tv-maker Josh Thomas.

In deze serie, die integraal op Netflix te zien is, speelt Josh een soort onhandige, homoseksuele opper-Millennial, die door het leven struikelt en consequent keihard tegen zo goed als iedere normatieve verwachting aanloopt. Een serie die op een hilarisch herkenbare en tegelijk (en dat is belangrijk) normaliserende manier relevante thema’s, gaande van seks tot mentale gezondheid en succesvol zijn, op een urgente manier in beeld brengt.

En dat brengt ons meteen bij het goede nieuws in donkere bijna-30 dagen: binnen twee weken komt Josh Thomas met een nieuwe tv-serie op de proppen. De reeks zal Everything’s gonna be okay heten en, als we de trailers mogen geloven, het elan van Please Like Me genadeloos verderzetten. In de serie zal Josh een bijna-dertiger spelen die, wanneer zijn vader sterft, de zorg van zijn tiener-halfzussen op zich moet nemen, terwijl hij zelf ‘niet echt heel erg goed’ is in het organiseren van zijn leven. Ik neem die week alvast onbetaald, existentieel verlof om te bingewatchen.

En voor nu: weg met de dertigersstress en de bangmakerij. Weg met de faalangst en de ‘goed bezig’-mentaliteit. “New year, same me!” – whatever.

Ik kan de viriele climax van mijn carrière en leven nog wel wat uitstellen.

Ach. Ik kan me voorstellen dat deze brief voor iemand van 40 of ouder leest als een aangeprate bezorgdheid – waarin ik de naïeve prooi ben van een normatief riedeltje. Ik probeer dan ook niet weemoedig naar mijn glorieuze jeugd te kijken als vergankelijk en voorbij. Ik kan de viriele climax van mijn carrière en leven nog wel wat uitstellen.

Bovendien vertelde onlangs iemand me dat zijn seksleven opvallend beter werd na zijn 50ste. In dat opzicht is het misschien beter ongeduldig te zijn, in plaats van nostalgisch. Gelukkig nieuwjaar, dus. Ook als je dit jaar 30 wordt.

Hartelijk
Neal