Beste polariserende culturo,

Door Carolina Maciel de França, op Fri May 24 2019 03:00:00 GMT+0000

Elke vrijdag pent een van onze vijf vaste online correspondenten een brief. In haar eerste schrijven richt Carolina Maciel de França zich meteen tot een hele groep. Of zelfs twee groepen. Tot welke behoor jij? 'Deze brief is voor wie beseft dat we voor dingen moeten leren vechten zonder dat we het einde van de strijd gaan zien.'

Beste profiteur, schenen-schopper, ongevoelige geest, overgevoelige ziel, betweter, azijnpisser en zuurzweter,

Deze brief is niet voor jou.

Stop maar met lezen en steek je minuten in de volgende Facebook-discussie. Het heeft geen zin om met jou te praten, want wij gaan niet naar elkaar luisteren. Jij niet naar mij omdat je al gelijk had voordat je op deze link klikte. En ik ook niet naar jou omdat je allesvernietigende, gifspuitende Monsanto-gesprekstechniek me zieker maakt dan bespoten fruit. Jammer dat je je denkkracht gebruikt om helemaal niks te veranderen.

Ik wens je veel succes,

Carolina

Beste culturo die nu nog leest,

Ik weet zeker dat de cultuursector nog mensen heeft zoals jij.

Pas op, heb ik ook wel wat gal te spuwen. Ik ben niet immuun voor wat er in de wereld of de kunstensector gebeurt. Je moet al heel erg de andere kant op kijken om niet te zien wat er misgaat. Ik ben benieuwd waar de mensen die zeggen dat alles goed gaat, precies naar kijken. Daar wil ik dan af en toe ook wel eens naar staren.

Mijn kop in het zand steken vind ik een heel slecht idee voor mijn haar.

Maar als het is om mijn kop in het zand te steken, dan kan ik het niet. Ten eerste ben ik aan de kant van de wereld geboren waar wegkijken een luxe is die ik niet heb. Ten tweede vind ik mijn kop in het zand steken een heel slecht idee voor mijn haar.

En dus blijf ik tot nader order betrokken bij wat ik zie. En zie ik dat de kunstenaar de slechtst betaalde werknemer in de sector is. Dat seksisme en racisme zelfs in deze progressieve sector welig tieren. Dat de discussie over inclusie gevoerd wordt met 680 verschillende definities, waarvan zeker 600 verkeerd. (Nee, het is niet omdat ik zwart ben dat ik uitnodigingen wil voor je ‘Afrikaanse’ ‘wereldmuziek’-feest). Dat sommige mensen in leidinggevende functies misschien wel iets van kunst snappen, maar niet persé van leidinggeven.

Dat de echte verandering van hen af lijkt te hangen omdat zij in posities van macht zitten. Dat mensen hoopvol worden van een uitnodiging voor debatten met titels waar de wereld instant van lijkt te gaan veranderen, maar die vervolgens uitdraaien op wat versterkte betweterij. En dan moeten we ook nog eens tegenover even zure politici (zuur en liefde zijn sectoroverschrijdend) het belang van onze sector verdedigen.

Ik vind het dikke bullshit om met agressie te vechten tegen mechanismes van agressie.

Wat ik wel wil, weet ik ook niet precies. Tot voor kort wilde ik namelijk ook verandering. Niet van de BDW-soort, maar van de constructieve soort. De soort waar je alleen spreekt tegen wie echt luistert, alleen werkt voor wie je waardeert of naar waarde betaalt en waar je geëngageerd en betrokken kan zijn zonder te moeten roepen. Maar ik vind het dikke bullshit om met agressie te vechten tegen mechanismes van agressie.

Hoe vaak ben ik bijvoorbeeld al niet bounty genoemd door sommige dekolonisatie-activisten, omdat ik – pakweg – de dekolonisatiestrijd niet wil voeren door witte mensen de huid vol te schelden? En hoeveel meer pijn doet dat om dat te horen van mensen die je je bondgenoten achtte? Die je zonder daar credits voor te krijgen, hebt geholpen aan de jobs die ze nu hebben?

Beste polariseerder, ik weet dat je nog leest dus dit was toch nog voor jou. Denk aan mijn ‘fucking middenweg’ als je morgen naar je werk vertrekt. Je hoeft me niet te bedanken, wees gewoon even stoer als online wanneer je achter de schermen je loon moet onderhandelen, want anders ben je niet alleen gefrustreerd maar ook nog eens hypocriet, onzeker en arm.

Deze brief is ook voor degenen die geen macht hebben, maar toch moedig positie nemen.

Anders vrees ik dat je van alles roept om niet te horen dat je de maatschappij bent gaan geloven als die zegt dat je niks waard bent. Ik heb het nooit gezegd, maar nu ik het toch niet meer weet, kan alles. En dan vooral dit: You know nothing, Jon Snow.

Ik kan wel even doorgaan, maar dan is deze brief ook niet meer voor mij. En die is wel degelijk voor iemand.

Hij is voor de programmatoren, cultuurwerkers, leidinggevenden en machthebbers die beseffen dat hun positie een van geven is, en niet van nemen. Niet van macht, maar – zoals John De Weerd onlangs zo mooi zei, van dienstbaarheid. Voor de artiesten die hun stem niet alleen voor de kunst, maar ook voor de wereld gebruiken. Of hun kunst voor de wereld. Dat moet niet, maar siert soms.

Deze brief is ook voor degenen die geen macht hebben, maar toch moedig positie nemen. Voor die kleine fractie die een probleem aankaart en daarna niet wegrent voor de complexiteit van de oplossing. Voor wie weet wanneer je een probleem oplost door te praten en wanneer door te luisteren. Voor wie beseft dat je niet elke strijd kan aangaan en dat zwijgen soms echt het beste is. Dat we voor dingen moeten leren vechten zonder dat we het einde van de strijd gaan zien. Voor de mensen die het niet doen voor de medaille.

Voor de mensen die het niet doen voor de medaille.

Deze brief is voor wie niet alleen aanwezig klikt op gesprekken, maar ook echt aanwezig is, en bereid om met een (lichtjes) andere mening naar huis te gaan. Hij is voor mensen die ook het juiste doen als niemand toekijkt. Ik ken er een paar. Meestal lezen ze dit soort brieven niet omdat ze ’s nachts nog dossiers schrijven voor artiesten waar ze in geloven, en overdag door stront waden om op plaatsen te komen waar ze grotere shit kunnen aanpakken.

Met die mensen wil ik wel een eiland vormen, zoals the island of sanity van Margaret Wheatley. Omgeven door een shakespereaanse zee van problemen, maar niet elkaar de haren uittrekkend, of elkaar voor de haaien smijtend, maar samen kijkend wat je kan doen.

Gaan we elkaar leren zwemmen? Samen een vlot bouwen? Of gaan we beatboxend en kokosnoot-trommelend een laatste feestje bouwen omdat de vloed onomkeerbaar is en het water al aan de lippen staat? Geen idee. Maar die mensen wil ik om me heen. En niemand anders.

En deze brief is ook voor mij, als ik te midden van alles vergeet waar het echt om gaat.

Jou omhels ik met duizend woorden.

Carolina