Vier voorstellen voor ’onze stad’ van morgen

Door Redactie rekto:verso, op Sun Mar 25 2018 22:00:00 GMT+0000

Op 23 maart, tijdens de Meet-Up Wereldverbeteraarschap van rekto:verso op Festival Cement in Den Bosch, hielden we een artistieke gemeenteraad. Vier kunstenaars(duo’s) legden de 150 aanwezigen een utopisch plan voor een betere stad ter stemming voor. Lees hier hun voorstellen.

Twee dagen na de Nederlandse gemeenteraadsverkiezingen palmden wij het politieke vacuüm in met artiesten. Terwijl de winnende partijen nog hun roes lagen uit te slapen en de verliezers hun wonden likten, vroegen we ons - perfect in lijn met het festivalthema ‘wereldverbeteraarschap’ - af wat wij als kunstenaars ervan zouden bakken. Hoe zouden wij ‘onze stad’ een betere toekomst geven?

Sanne Nouws, Silke Huysmans & Hannes Dereere, Sanne Lips & Liesje Knobel en Sachli Gholamalizad spraken als burgers ‘onze stad’ toe. Welk voorstel zou de officiële stemming winnen? En welk plan zou jouw stem krijgen?

Sanne Nouws: het Esperanto als verplichte tweede taal

Beste stad,

Het is nu aan mij en ik zal heel duidelijk zijn
Want er is geen tijd meer voor nuance
Geen ruimte voor fluwelen handschoenen
Onze redelijke bezwaren houden ons tegen, laten we ze achter ons laten.
Ik ben een redelijk mens, ik ben vriendelijk, ik ben met liefde grootgebracht en ik heb het beste idee voor iedereen:

Esperanto wordt een verplichte tweede taal voor iedereen.

Op basisscholen wordt eerst 1 uur per dag Esperanto geleerd, met nieuwe leerlingen wordt uitsluitend nog Esperanto gesproken.
Op straat zal Esperanto leven.
Uithangborden
Verkeersborden
Op de perrons
In bushokjes
In overheidsbedrijven wordt het de voertaal.
Bij iedere balie, ieder loket, elk openbaar kantoor in onze stad word je in het Esperanto aangesproken: Cu mi povas helpi vin? Kan ik je helpen?

Volwassenen moeten een wekelijkse basiscursus van 3 maanden volgen.
In technologie en online communicatie wordt het de voertaal.
Google wordt googlo, skajpo vervangt skype, en vikipedio onze vrije encyclopedie.
Radio zenders worden verplicht 10 % esperanto talig aanbod uit te zenden. Tijdens spitsuur, tussen 7 en 8 en tussen 19 en 20.
Kranten reserveren 10 % voor een katern in Esperanto: de voorpagina. Naast het laatste nieuws dus ook het weerbericht.

Meertaligheid wordt voor iedere inwoner een feit.
Wie de taal niet binnen twee jaar leert, wordt de stad uitgezet,
Tijdelijk verbannen naar een taalschool. Geëxcommuniseerd. En mag terugkeren als de taal gekend is, en wordt dan met open armen weer ontvangen: Bonvenon!

Google wordt googlo, skajpo vervangt skype, en vikipedio onze vrije encyclopedie.

WAAROM?
Het is makkelijk en snel
Het is dus goedkoop
Het maakt internationale communicatie mogelijk die gelijkwaardig is
Het zorg voor gelijkwaardige en interculturele ontmoetingen.
De vraag wie past zich aan aan wie, wordt irrelevant want we passen ons allemaal aan met maar heel weinig moeite.
Ons mensbeeld zal veranderen, subtiele machtsverhoudingen komen te vervallen.
Integratie? – overbodig
Identiteitspolitiek? – overbodig
Racisme, seksisme? – onwaarschijnlijk
Xenofobie, homofobie, transfobie? - achterhaald, ouderwets, gedateerd.
Het is toegankelijk
Het is inclusief
Het verdringt niets
Het is een toevoeging
Het is een blokfluit, wie esperanto leert wil graag meerdere talen leren.
We zijn gelijkwaardig, we zijn allemaal precies even gelijkwaardig.
DAAROM

En ja we moeten het ze door de strot duwen

En ja we moeten het ze door de strot duwen
En nee met alleen Duolingo komen we er niet
We moeten volhouden
Allemaal
Alleen dan werkt het
Als iedereen meedoet.
Dus we zullen af moeten van het hobbyisme
We zullen onze vriendelijke subcultuur verliezen,
De subcultuur van de Esperantisten hoe die nu kleinschalig, gezellig, onschuldig en in de marge leeft.
We moeten een vuist maken
Om in elk geval één beste idee voor iedereen te realiseren
We zullen het er vanzelf over eens worden als het zover is
Dat zie je wel vaker
En zo niet, dan is dat ook niet erg
Laten we oogkleppen opzetten
Laten we ons blind staren
Om er vol voor te kunnen gaan
En onze stad met deze taal opener, inclusiever en verstaanbaarder maken.

Silke Huysmans & Hannes Dereere: nieuwe geschiedenisboeken en een strenger juridisch kader voor klimaatschade

Goeiemiddag,

Waar heeft onze toekomstige stad nood aan?

Deze vraag in 3 tot 4 minuten beantwoorden, leek ons te kort om tot een genuanceerd beleidsvoorstel te komen. Maar we wouden wel graag proberen enkele voorstellen te doen. Daarom hier geen uitgewerkte oplossingen, maar twee suggesties die volgens ons een goed begin kunnen zijn voor een eerlijkere stad en samenleving.

1. Het eerste gaat over ons collectief geheugen

Elke tijdsperiode, elk conflict, is een strijd over welke verhalen we vertellen, over wie vertelt en wie gehoord wordt. De Indische schrijfster Arundhati Roy beschrijft de globalisering als:

“een licht dat helderder en helderder schijnt op slechts een paar mensen, terwijl de rest in het donker staat en wordt weggeveegd. Ze kunnen gewoonweg niet meer worden gezien. En eens je gewoon wordt om iets niet meer te zien, dan wordt het, langzaamaan, niet meer mogelijk om ze te zien”

Onze westerse geschiedenis is gericht op de snelheid en groei waarmee we door de tijd razen: de industriële revolutie, technologische vooruitgang, individuele vrijheid, economische groei, en tegenwoordig ook Tesla’s die door de ruimte vliegen met muziek van David Bowie op de achtergrond.

Daarbij vergeten we vaak te vermelden dat de industriële revolutie enkel mogelijk was door de rijkdom uit onze voormalige kolonies, dat de snelle vooruitgang van wetenschap werd gestuurd door hebzuchtige ontdekkingsreizigers als Colombus en Cook, dat de nano-chips van de technologische revoluties zijn gemaakt met lithium en coltan uit clandestiene mijnen in Zuid-Afrika, dat onze straten zijn geplaveid met kasseien uit Indische steengroeves, en dat de schaakstukken van de Koude Oorlog werden vervaardigd met uranium uit Congo en het kernafval ervan nog steeds ligt weggemoffeld op enkele eilanden in de Pacifische oceaan; met rampzalige gevolgen en ziektes voor de inwoners daar.

Kortom: dat vooruitgang en rijkdom op de ene plaats, hand in hand gaan met uitbuiting ergens anders.

Belgische geschiedenisboeken zouden bijvoorbeeld dieper kunnen ingaan op de gruwelen van de kolonisatie in Congo.

Onze eerste suggestie is om de manier waarop we in onze stad naar de geschiedenis kijken te herstructureren, en daarin het perspectief te verwerken van zij die zonder stem in de schaduw van de vooruitgang staan. Belgische geschiedenisboeken zouden bijvoorbeeld dieper kunnen ingaan op de gruwelen van de kolonisatie in Congo. Op onze monumenten zouden we niet meer de overheersers kunnen zetten; maar uitgestorven vissen, verdronken migranten, uitgeputte fabrieksarbeiders en leeggeplunderde mijnen.

Zo kunnen we bij de vormgeving van onze ideale stad, nog voor er maar aan beleid wordt gedaan, helder voor ogen hebben waar onze rijkdom vandaan komt; en tegelijk vragen stellen bij de globale structuren die nu nog steeds de shoppingcentra en banken in onze stad ondersteunen. Want jeansbroeken, iphones en chocoladerepen komen niet vanzelf zo goedkoop op de markt; en zolang we dat niet in de ogen kijken, is de ideale stad mislukt.

Het Franse activistische auteurscollectief Le Comité Invisible schrijft dat “het verleden ons te veel slechte antwoorden heeft gegeven, om niet in te zien dat de fouten in de vragen zélf lagen”.

2. De tweede suggestie gaat over het ontwikkelen van een juridisch kader waardoor bedrijven en politici aansprakelijk kunnen worden gesteld voor klimaatschade

En de hoop is dat dit voorstel hand in hand gaat met het vorige..

In onze voorstelling ‘Mining Stories’ die we op dit festival tonen, vertelt Lindsay Newland Bowker, activiste en wetenschappelijk onderzoekster, dat we al sinds de Griekse tijd weten dat economische vooruitgang enkel kan bestaan als we ergens een deeltje van de planeet kapot maken. Het ontginnen van steenkool was bijvoorbeeld cruciaal voor de industriële revolutie en de uitvinding van elektriciteit.

De kunst van vooruitgang is dus om de nadelen van zo’n uitputting op lokaal niveau, in balans te houden met welvaart op globaal niveau. Maar in een vrij marktsysteem waarin groei en vooruitgang geen legaal kader heeft, is de industrie als een peuter die alleen wordt gelaten met een kom cornflakes: als je de lepel niet zelf vasthoudt, ligt de huiskamer binnen de kortste keren vol met melk en ontbijtgranen.

Bovendien zien we dat de prijs voor klimaatschade voornamelijk wordt betaald door zij die er niet voor verantwoordelijk zijn: kleine eilanden die geen enkele CO2 uitstoten zien hun land opgeslorpt door een stijgende zeespiegel, smeltende gletsjers doen inwoners uit hun dorpen immigreren, toxische fabrieksdampen vergiftigen hun eigen arbeiders, en wij ademen in onze eigen steden steeds hoger wordende concentraties fijn stof in. Dit terwijl zij die wél verantwoordelijk zijn voor de klimaatschade (aandeelhouders, investeerders, banken en ceo’s van bedrijven zoals Exxon Mobile en Shell) enkel de winst gepresenteerd krijgen.

Bedrijven, politici en beleidsmakers moeten voor de rechter verschijnen wanneer ze een misdaad plegen tegen de natuur.

Wij pleiten dus voor een rechtssysteem, een klimaatrechtssysteem, waarin bedrijven, politici en beleidsmakers voor de rechter moeten verschijnen wanneer ze een misdaad plegen tegen de natuur. Wij geloven dat een klimaatrechtssysteem een eerste stap kan zijn naar de overschakeling van een op groei gericht economisch model, naar één gericht op duurzaamheid.

Samenvattend: als we in de geschiedenisboeken en monumenten van onze toekomstige stad kunnen zien hoe de geschiedenis van de vooruitgang hand in hand ging met uitputting van mensen en grondstoffen op andere plekken. En als we de puzzelstukken samenleggen met de uitputting van mensen en grondstoffen die vandaag nog steeds gaande is, denken we dat een rechtvaardig juridisch systeem voor klimaatschade – geïnformeerd door een goede kennis van de geschiedenis – misschien kan leiden tot een kleinere voedingsbodem voor hebzucht, ongebreidelde groei, minder uitbuiting en dus een leefbaardere stad met een duurzame toekomst.

Dat lijkt ons alvast een goede plek om te beginnen.

Sachli Gholamalizad: een verplichte inburgeringscursus ‘hoe met zijn allen een empathische mens te worden'

Welkom op de gemeenteraad van ‘onze stad’,

Ik heb me bezig gehouden met de vragen: Hoe kunnen we leren thuiskomen in onze stad? Hoe kunnen we mensen - van eender waar en met welke achtergrond dan ook - klaarstomen om in een stad te wonen waarin iedereen een minderheid is met elkaars verscheidenheden leren leven?

Ik dacht: we moeten investeren in scholen. Gratis onderwijs voor iedereen. Kinderen van jongs af aan een nieuwe inclusievere mentaliteit aanleren. Met bewuste dekolonisatie-geschiedenislessen. Westerlingen die zichzelf in de spiegel durven kijken. Hun eigen bloedige geschiedenis erkennen en naar een inclusievere toekomst durven kijken. En met uitbreiding: iedereen die leert naar zijn eigen geschiedenis te kijken en daarvan te leren. Ik geloof dat kennis van geschiedenis en het inzien van onze fouten, ons kan leren onze conditie als mens beter te begrijpen en te vergeven.

In mijn stad wil ik de toon zetten om leerkrachten betere salarissen te geven, maar evengoed moeten ze voldoen aan hogere eisen om toegelaten te worden tot het onderwijs. Binnenin het onderwijs wil ik verplichte yoga en meditatielessen invoeren, en iedere week een uur psychologie voor ieder kind apart. Allemaal inbegrepen in het lessenpakket. Minder lange lesuren, meer speeluren. Geen huiswerk. In de namiddagen wordt ingezet op samen spelen, lezen, en huiswerk maken, met toezicht en hulp van de leerkrachten.

Maar door enkel de jeugd aan te pakken, redden we het helaas niet. We moeten leren anders denken, anders handelen, anders naar de toekomst kijken.

Daarom stel ik ook voor: verplichte inburgeringscursussen voor ALLE volwassenen voor minstens een jaar. Een cursus die zo de volwassenen helpt om te gaan met hun eigen geschiedenis, maar ook de mondiale geschiedenis. Met denk- en praatgroepen. Gemengde groepen waarin een doorsnee van de stad in verwerkt zit.

We moeten zo durven met verschillende generaties samen te zitten om over verandering na te denken. Deze denkgroepen kunnen samenwerken vanuit het onderwijs, het artistieke veld en het politieke veld. Antiracisme en antidiscriminatie harder aanpakken, intersectionaliteit erkennen.

Ik geloof niet in een identiteit van een land, eerder in het samensmelten van individuen doorheen lands- en taalgrenzen

In deze cursussen staat ook Cultuur centraal. We willen kunst naar de mensen brengen, omdat het voor de mensen blijkbaar moeilijk blijft om zelf de weg naar de kunst te vinden. Dan heb ik het niet over kunst laagdrempelig maken en zo voor een breder publiek toegankelijk, nee, dan wil ik via die inburgeringscursussen en praatgroepen, geleid door bekwame kunstcritici, gesprekken tussen de mensen laten ontstaan en hen leren kijken naar kunst. Leren praten en discussieren over kunst. Want ik geloof dat kunst de wereld kan verbeteren, kan helen. Inzicht kan brengen over onszelf als mensen, ons bestaan hier op aarde.

Mensen worden ook beloond voor hun inzet in deze inburgeringscursussen: hoe meer punten ze scoren, hoe meer mogelijkheden en vrijheden ze krijgen. Kortingen voor openbaar vervoer, kunstinstellingen en hoger onderwijs. Kortingen voor bio-producten ook.

Tot slot wil ik dit nog even kwijt:

Ik geloof niet in een identiteit van een land, eerder in het samensmelten van individuen doorheen lands- en taalgrenzen die veel meer met elkaar verbonden zijn door interesses, dan door de toevalligheid van het land waarin ze geboren zijn.

Het ‘thuisgevoel’ kan verplaatsbaar en fluïde zijn.

Zo kunnen we verbondenheid ook stimuleren doorheen die opgelegde grenzen en kunnen we leren samenwerkingen aangaan die ons als mensen veel meer verbonden en één kunnen doen voelen.

Een stad moet idealiter de vrijheid kunnen bieden om mensen te laten komen en gaan. We moeten fluide kunnen zijn. Onze verbondenheden kunnen zo beter doorvloeien, tot hun recht komen. Het ‘thuisgevoel’ kan zo verplaatsbaar en fluïde zijn.

Dat is mijn ideale stad, de stad waarvoor ik wil strijden.

Sanne Lips & Liesje Knobel: een gefragmenteerde revolutie

L - Hallo mensenmassa. Wij zijn LIPS&KNOBEL.
S - We willen een revolutie.
L - Een gefragmenteerde revolutie.
S - Radicale verandering. Opkomen voor waar ik in geloof.
L - Opkomen voor waar ik in geloof. Waar ik voor sta. Waar ik sta. Je uitspreken. Anders denken.
S - Tegen-denken.
L - We willen geen revolutie. Geen charismatische leider. Geen partijprogramma. Geen radicale meelopers. Niet denken dat je ‘de oplossing’ hebt. Geen regels voor anderen opstellen. Humanity is not perfect or perfectible, and therefore a perfect society is impossible. Onze revolutie is een gefragmenteerde revolutie. Zij is aan de gang. Iedereen doet iets. Het is niet één beweging. Niet één kant op.

S - We zijn niet hetzelfde.
L - We zijn niet uniform. Onze revolutie is een gefragmenteerde revolutie. We hoeven het niet eens te zijn.
S - Ik ben het ook niet eens.
L - Onze revolutie is een gefragmenteerde revolutie. Ik kan me verplaatsen in een ander. Ik ben in staat me te verplaatsen in iemand anders. Maar als ik iedereen begrijp. Alle standpunten begrijp dan verdwijn ikzelf. En ik kan opkomen voor waar ik voor sta. Waar ik in geloof. Maar dan word ik alleen maar ik. Alleen maar ego. Daar wil ik tussenin zitten. We hoeven het niet eens te zijn.
S - Niet denken dat het allemaal geen zin heeft.
L - Fuck result.
S - Je ongelijk kunnen toegeven.
L - Fuck shame.
S - In beweging blijven.
L - Het is niet één beweging. Het gaat alle kanten uit.
S - Geen orde. En alle witte mannen het land uit.
L - Niet wanhopen. Wanhoop is zeker denken te weten hoe de toekomst eruit zal zien. Ruimte laten
S - De dingen in het onzekere laten.

We zitten al in een revolutie. Een gefragmenteerde revolutie. Maar je moet de revolutie wel herkennen.

L - Geen genoegen nemen met de feiten. We zitten al in een revolutie. Een gefragmenteerde revolutie. Maar je moet de revolutie wel herkennen. Maar je moet de fragmenten ervan wel herkennen. De micro-successen. Stilstaan heeft geen zin. Geef je over aan het verloop van de tijd. Stilstaan heeft geen zin. Niet handelen is ook handelen. Niemand is onschuldig. Bevraag jezelf.
S - Bevraag jezelf.
L - Bevraag wat je mooi vindt en waarom. Bevraag wie je vertrouwt en waarom. Verplaats je in jezelf.
S - We willen een revolutie.
L - We willen geen revolutie.
S - We willen een revolutie.
L - We willen geen revolutie.
S - We willen een revolte. Van binnenuit. Elkaar blijven besmetten. Geen schone lei. Geen nieuwe status quo. Onze stad is een fluïde stad.
L - Beweging.
S - Movement.
L+S - Iras. Iras.

Na een interpellatie van Huib van Olden, wethouder voor cultuur in Den Bosch, konden ook alle andere aanwezige raadsleden-voor-één-dag nog in discussie gaan met de indienaars, waarna iedereen zijn stem uitbracht.

Uiteindelijk werd ‘de verplichte inburgeringscursus met zijn allen een empathische mens te worden’ gekozen als finaal voorstel voor ‘onze stad’. Het werd op 150 affiches gedrukt, waarvan elk raadslid er bij het verlaten van de gemeenteraad één meekreeg om binnen de 24u omhoog te hangen in de openbare ruimte.