‘Je bent aan niemand een slank of gezond lichaam verschuldigd’

Dikke mensen zijn vaak het onderwerp − van onheilspellende nieuwsberichten, van mislukte humor en denigrerende omschrijvingen − maar al te zelden de spreker. In een kwartet van getuigenissen nemen zij zélf het woord en delen hun ervaring met dik zijn. Deze keer: Gladys Elskens.

Lui, onaantrekkelijk, vies, ongezond… het is maar een greep uit de vele vooroordelen waarmee je als dik persoon te maken krijgt. Je lichaam is het onderwerp van spot en iedereen mag te allen tijde zijn mening geven. Vind je dat niet leuk? Dan had je maar niet dik moeten zijn.

Wie die haat toch een beetje sneu vindt voor dikke mensen, gaat op zoek naar een reden om ons bestaan te rechtvaardigen. Let er maar eens op: mensen die het willen opnemen voor iemand die dik is, zeggen dingen als: ‘Misschien heeft hij wel een probleem, misschien kan ze er niets aan doen…’ Alsof een dik persoon alleen respect verdient wanneer er een aanvaardbaar excuus is voor hun lichaam.

Ik heb me daar ook schuldig aan gemaakt. Jarenlang probeerde ik mezelf en mijn omgeving ervan te overtuigen dat ik vastzat in een lichaam waar ik niet om gevraagd had. Ik verwees maar al te graag naar het overgewicht binnen mijn familie en ik was zielsgelukkig wanneer iemand opmerkte dat ik eigenlijk helemaal niet veel snoepte. ‘Zie je wel, het is mijn schuld niet! Ik ben niet als andere dikke mensen!’

Jarenlang probeerde ik mezelf en mijn omgeving ervan te overtuigen dat ik vastzat in een lichaam waar ik niet om gevraagd had.

Vele jaren, goede invloeden in mijn omgeving, educatie en een flinke dosis Lizzo later besef ik dat het niet uitmaakt waarom iemand dik is. Je bent aan niemand een slank of gezond lichaam verschuldigd. Ook wanneer iemand dik is omdat die drie keer per dag fastfood eet en nooit sport, verdient die persoon respect en menselijkheid. Mensen met dezelfde levensstijl die dun zijn, krijgen dat toch ook?

Ik ondervind dagelijks vetfobie. Dunne mensen die praten over ‘hoe dik ze zich voelen’, hoe erg het is dat ze zijn bijgekomen, dat ze dat koekje niet gaan eten want ‘stel je voor dat ze dik worden’. Onlangs was ik op een evenement waar de spreker, in een poging de groep te motiveren, zei: ‘You all look great. Don’t worry, you’re not as fat as you think you are.’ Ik kon wel huilen. Waar slaat dat op? Ik ben exact zo dik als ik denk dat ik ben. And so what?

Vrienden en kennissen zeggen soms dat ze mij niet zien als dik.

Ik vraag me op zulke momenten echt af wat iemand bezielt om zoiets te zeggen, laat staan in het bijzijn van dikke mensen. Het toont hoezeer vetfobie genormaliseerd is. Wanneer je zulke opmerkingen maakt, ga je ervan uit dat iedereen in de ruimte die obsessie met dun zijn en die haat voor dikke lichamen met jou deelt. Sterker nog: er wordt eigenlijk geïmpliceerd dat een slechte relatie met je lichaam de standaard is. Ik vind dat bijzonder zorgwekkend.

Vrienden en kennissen zeggen soms dat ze mij niet zien als dik. Wat ze daar eigenlijk mee bedoelen, is dat je er bewust voor kiest om het feit dat ik dik ben te negeren, omdat je dan je eigen vetfobie niet onder ogen hoeft te zien. Zo kan je mij als individu respecteren zonder dat je dat met dikke mensen in het algemeen moet doen.

Hoewel ik weet dat het gedrag van vetfobische mensen vooral met hun eigen onzekerheden te maken heeft en niet met mij, is het pijnlijk om er steeds aan herinnerd te worden dat eruitzien zoals ik iemands grootste nachtmerrie is. Ik heb daar nog maar weinig geduld mee. Stop met mij een slecht gevoel te geven omdat ik een lichaam heb waar jij het moeilijk mee hebt. Dat is jouw probleem, niet het mijne.