Beste Unia

Elke vrijdag pent een van onze vijf vaste online correspondenten een brief. Deze week richt Heleen Debeuckelaere zich tot gelijkekansencentrum Unia, die onlangs een melding tegen een net opgerichte Afrikaanse studentenvereniging serieus nam. ‘Hoe kan ik jullie nog aanbevelen bij mensen die zich gediscrimineerd voelen als jullie zelf meewerken aan discriminatie?’

Waarom lukt het niet? Ik vraag me oprecht af waarom de autoriteit op vlak van discriminatie in België faalt om correct met minderheden om te gaan. Dat het nooit echt fantastisch was, wisten we natuurlijk al: het enorme wantrouwen bij diezelfde minderheden tegenover jullie was al geweten. Dat voormalige directeur Jozef De Witte plots vaandeldrager werd voor blackfacing was zeker geen goede look en het ontslag van Rachida Lamrabet als slachtoffer voor extreem-rechtse commentatoren was de klap op de vuurpijl.

Is het de angst voor de nieuwe Vlaamse regering? Is het de aard van jullie beestje? Ik vraag me echt af wat er door jullie collectieve hoofden ging toen jullie beslisten om een melding tegen een Afrikaanse studentenvereniging die nog maar enkele maanden bestaat serieus te nemen.

Karibu–African Circle Leuven werd begin dit schooljaar in het leven geroepen aan de KULeuven, als een veilige haven voor studenten van Afrikaanse origine om elkaar te ontmoeten en te helpen. Bovendien ook open voor iedereen, zo staat er te lezen in de verschillende interviews die de organisatie gaf na de lancering.

Zelf-segregatie is niet hetzelfde als racisme. Integendeel. Het kan zeer voordelig uitdraaien voor de gemeenschappen die dat recht uitoefenen

Geen vuiltje aan de lucht zou je denken, tot je Twitter of de socials van rechts-conservatieve nieuwswebsite Sceptr open klikt. Want de stortvloed van haat en bedreigingen aan het adres van mede-oprichtster Félicia Mukendi-Kalonji laten een andere blik zien. Want o nee! Die Belgen van Afrikaanse origine doen iets voor zichzelf! Dat is racisme tegen witte mensen! Maakt niet uit dat wij ook mogen komen, het gebeurt niet met witte mensen als uitgangspunt, dus het is per definitie verdacht.

Voor de duidelijkheid: zelf-segregatie is niet hetzelfde als racisme. Integendeel, zelf-segregatie kan zeer voordelig uitdraaien voor de gemeenschappen die dat recht uitoefenen, want het kan fungeren als een reddingsboei in een wereld die jou niet begrijpt en die geen respect voor jou heeft. Zoals Jong N-VA Leuven of het Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond Gent dat zegt te doen.

Het lijkt het voorrecht van bepaalde groepen om zich rond een politieke ideologie te verbinden zonder daarom het stempel identitair of discriminatoir te krijgen.

Want laat het duidelijk zijn: het is niet omdat jij jouw organisatie ‘Hoog’ noemt of verwijst naar een politieke partij, dat je niet identiteitsgebonden bent. Het lijkt het voorrecht van bepaalde groepen om zich rond een politieke ideologie te verbinden zonder daarom het stempel identitair of discriminatoir te krijgen. Zelf-segregatie van een dominante cultuur durven we geen discriminatie noemen – laat staan racisme. Moet ik nog uitleggen wat er zou gebeuren als ik KHVH zou binnenstappen?

Maar zelf-segregatie van minderheidsgemeenschappen is een ander beestje: onderzoek wijst uit dat de mensen uit die groep juist meer kans op slagen hebben in onze samenleving. Waarom hoef ik hoop ik niet meer uit te leggen: je ziet meer voorbeelden die hun weg hebben gevonden die lijken op jou, maar vooral, je hebt een plaats waar mensen je willen zien slagen.

De enige voorwaarde voor deelname is dat je respect hebt voor het organiserende lichaam. Je mag komen, je mag deelnemen, maar je volgt het kader van de groep die organiseert. Dat is toch geen moeilijke oefening? Zou jij naar een poëzie-avond gaan om dan de hele avond te argumenteren hoe saai iedere dichtvorm is? Ik denk het niet. Onze maatschappij zit vol met geschreven en ongeschreven regels die we allemaal binnen- en buitenshuis proberen te respecteren. En die, laten we duidelijk zijn, niet altijd evenveel respect voor minderheden opbrengen.

Maar we plooien het hoofd en we doen wat we moeten doen. En we slikken het feit dat er letterlijk organisaties bestaan wiens doel het is om mensen zoals ons, mensen van kleur, uit hun gedroomde etno-staat te schuiven.

Hoe kan ik jullie nog aanbevelen bij mensen die zich gediscrimineerd voelen als jullie zelf discrimineren?

Ik geloof niet in het concept van ‘safe spaces’ want geen enkele ruimte kan ooit honderd procent veilig zijn. Er loert altijd wel een klojo om de hoek die de boel moet komen verpesten. Maar dat wil niet zeggen dat dingen altijd in functie van een gedroomde meerderheid moeten staan.

Hoe kan ik jullie nog aanbevelen bij mensen die zich gediscrimineerd voelen als jullie zelf meewerken aan discriminatie? Dat wordt bijzonder moeilijk als jullie de ene melder door duizend en één hoepels doen springen omdat ze zelf aan de hand van ‘objectieve criteria’ moeten bewijzen dat er discriminatie op basis van etnische achtergrond, gender, seksuele voorkeur, religie, leeftijd of handicap heeft plaatsgevonden, terwijl andere melding onmiddellijk ernstig worden genomen.

Ik wil jullie verdedigen, ik wil dat er meetbare cijfers zijn over de hoeveelheid gevallen van discriminatie zich in België voordoen. Maar waarom moeten jullie Mukendi-Kalonji door het slijk halen om te tonen dat jullie rechtvaardig zijn? Leg mij uit waarom jullie zo slecht zijn in doen wat jullie moeten doen?