Beste twitteraar,

Door Sam De Wilde, op Thu Jul 26 2018 22:00:00 GMT+0000

Elke vrijdag schrijft een van onze vijf vaste online correspondenten een brief aan iemand. Deze week spreekt Sam De Wilde de boos tweetende goegemeente aan op één grote paradox in al haar ongenoegen. 'De aandeelhouder wint.'

Wat zijn het weer drukke tijden voor jou. Terwijl Griekenland brandt en de rest van de wereld probeert te bekomen van het WK, zwetend de Tour volgt of stapvoets file rijdt op de Autoroute du Soleil, heb jij als trouwe bewaker van ons fatsoen weer naarstig overuren zitten draaien.

Toen bleek dat Guardians of the Galaxy-regisseur James Gunn een tiental jaar geleden je geliefkoosde medium weleens misbruikte voor flauwe grappen over pedofilie, kreeg je Disney snel zover om de zogenaamd zieke geest stante pede te ontslaan. En wanneer Scarlett Johansson het in haar hoofd haalde om een transgender te spelen in de toekomstige film Rub and Tug was je verontwaardiging zo groot dat de actrice prompt afzag van de rol (en van de miljoenen die ze ervoor betaald zou krijgen).

Zowat het enige waar je de laatste dagen vooralsnog niet in slaagde, is voorkomen dat Mia Doornaert de nieuwe voorzitster van het Vlaams Fonds voor de Letteren wordt. De vertraging is vast simpelweg aan oververhitte servers te wijten. De in 2003 in de adelstand verheven oud-journaliste kreeg het eerder dit jaar, met de hulp van een coalition of the willing die sponsorgelden dreigde in te houden, in ieder geval wél nog voor elkaar om rapper Damso een toontje lager te doen zingen.

Het begint een beproefde tactiek te worden: via sociale media luidkeels je ongenoegen uiten, je collega-twitteraars een standje geven en grote bedrijven oproepen om hen te ontslaan. Of, zoals zelfverklaarde Instagramhoeroe Flo Windey (trots op elk brandje dat haar generatie online aansteekt) het onlangs nog in Knack Focus liet optekenen: ‘als je een kutmening verkondigt via sociale media, dan zul je op je plaats gezet worden.’

In het beste geval wordt de hashtag dan een vermanend vingertje. Vraag maar aan radiopresentator Wim Oosterlinck die een #metoo-grap maakte en daarop zelf een flinke portie ‘hekjes’ te slikken kreeg. Maar in verontrustend veel gevallen is de hashtag een wapen geworden. Het vierdubbele kruis waar de digitale volksmenigte zijn slachtoffers aan ophangt. De bijl die koppen doet rollen of de versnipperaar die lucratieve contracten vreet.

En wat een ‘kutmening’ precies inhoudt, wordt bepaald door de hoeveelheid likes en retweets die de reactie erop weet te verzamelen. Door de hoeveelheid volgers van de nieuwste #VulHierJeMoreleKruistochtIn.

Je bent verontwaardigd, twitteraar. En zoals Instagram teert op food porn en Kim Kardashian, zo leeft het blauwe vogeltje van ergernis.

Omdat het die kan ruilen voor reclame-inkomsten.

Niemand omschrijft het beter dan de Amerikaanse auteur Jarett Kobek in zijn droogkomische roman Ik haat het internet: ‘Het enige doel van tweeten was het creëren van nieuwe adverteermogelijkheden. De enige functie van het beoefenen van vrijheid van meningsuiting en vrijheid van expressie op Twitter was geld verdienen voor de oprichters en investeerders van Twitter.’

En dat die oprichters en investeerders grotendeels witte mannen zijn, voegt hij daar nog ergens fijntjes aan toe. Witte mannen die elke tweet op #blacktwitter en elke #metoo-aanklacht rechtsreeks bijtellen op hun bankrekening. Witte mannen die elke denkscheet van links én rechts toejuichen, want Twitter, wapenverkoper in oorlogstijden, bedient liefst beide partijen.

Misschien, beste twitteraar, zijn er dus betere plekken om je activisme te slijten dan een door blanke bankiers en beleggers gerund platform. Misschien moet je van de illusie af dat je wint wanneer je met je inkomsten genererende meninkje van 280 tekens een multinational zover krijgt een contract op te zeggen.

De aandeelhouder wint.

Vele groeten,

Sam De Wilde