Beste Jaouad Alloul

Elke vrijdag pent een van onze vijf vaste online correspondenten een brief. In zijn eerste schrijven wenst Neal Leemput veel succes aan Jaoud Alloul, die tijdens de komende editie van de Belgian Pride zal optreden. ‘Het verbaast me niet dat jij als posterboy voor deze editie van de Belgian Pride gekozen werd.’

Ik schrijf je deze brief om je simpelweg succes te wensen met je optreden tijdens het Pride Festival binnen twee weken. Je zal in de aanloop naar de Pride je #Messias-concert brengen in de Beursschouwburg. Ik kijk er erg naar uit.

Het verbaast me niet dat jij, letterlijk, als posterboy voor deze editie van de Belgian Pride gekozen werd. Dit jaar herdenkt de Belgian Pride de Stonewall-rellen die precies 50 jaar geleden in New York plaatsvonden. Een stukje queer-geschiedenis dat voor velen totaal onbekend is, maar bijzonder belangrijk was.

Deze opstand vormde de symbolische start van de trotse strijd voor acceptatie van het hele LGBTQ-spectrum. Op die bewuste juninacht in 1969 braken tijdens een politie-inval rellen uit in de Stonewall Inn. De klanten van het LGBTQ-café pikten het niet langer dat ze door de politie geviseerd en als criminelen behandeld werden.

De weg naar gelijke rechten werd geplaveid door zij die – o trieste ironie – vandaag nog het minst van de verworven acceptatie genieten.

Het is belangrijk op te merken dat het niet per se de witte, cis-gender, mannelijke homoseksuelen waren die als eerste terugvochten. De eerste stenen in deze strijd werden verlegd door lesbiennes, dragqueens en transvrouwen. De weg naar gelijke rechten werd geplaveid door zij die – o trieste ironie – vandaag nog het minst van de verworven acceptatie genieten.

Het bijzondere aan deze opstand was dat, na verloop van tijd, alle hokjes vervielen. Het werd een gezamenlijke strijd en er heerste een grote verbondenheid – die we door de jaren heen een beetje verloren lijken te zijn. Want ook binnen de LGBTQ-community bestaan nog te veel normatieve stereotypen en conservatieve vooroordelen. Tegenover ‘vrouwelijke’ homo’s of ‘mannelijke’ lesbiennes (wat dat ook moge betekenen), tegenover transpersonen of tegenover mensen van kleur.

Maar jij vertegenwoordigt die verbondenheid vandaag als geen ander.

De eerste keer dat ik je ontmoette, speelde jij je monoloog Zeemeermin tijdens het Villanova festival, waar ook mijn voorstelling speelde. Je bracht een 25 minuten durende tekst over opgroeien als homo in een religieus gezin, ‘over zelfaanvaarding, familie en vergiffenis’.

Ook binnen de LGBTQ-community bestaan nog te veel normatieve stereotypen en conservatieve vooroordelen.

Met deze monoloog trek je al meer dan een jaar langs Vlaamse en Brusselse scholen om in gesprek te gaan met leerlingen over gendergelijkheid, LGBTQ-rechten en religie. Een heikel, maar belangrijk thema, waar over gesproken moet worden. Zéker op school. Dat is namelijk de plek waar de ander ‘de ander’ wordt, waar aangeleerd wordt wat ‘normaal’ is en vooral: wat niet.

‘Als iets niet bestaat, kun je er niet over praten. En is er dus geen probleem’, zei je enkele jaren geleden in een interview. Je homoseksualiteit werd ooit afgedaan als een verzinsel en er kon niet over gesproken worden. Dat is nu net wat jij wel doet, in je voorstellingen, je liedjes, je lezingen.

Je bent een patissier, een drag queen, een schrijver, een performer, een zanger, een ‘Kielse rat met Marokkaanse roots’, maar je bent vooral een stem die gehoord moet worden. Omdat ze mensen bij elkaar wil brengen. Omdat ze op een empathische manier iedereen met elkaar probeert te verbinden. Ik heb veel bewondering voor je moed, je doorzettingsvermogen en je positiviteit.

Je bent een patissier, een drag queen en een performer, maar vooral een stem die gehoord moet worden. Omdat ze mensen bij elkaar wil brengen.

We liepen elkaar een tweede keer tegen het lijf tijdens de cluster ‘gender, seks en relaties’, opnieuw in DE Studio. Middelbare scholieren volgden op die dag workshops en lezingen over gender en seksuele diversiteit. Ik gaf een lezing aan de leerkrachten en jij een aan de leerlingen. Op hoge hakken en met een strik in je gekrulde haren sprak je met hen over normativiteit en je eigen verleden. Over hoe je opgroeide in een religieus gezin, over je outing, je vertrek en over de weg naar verzoening.

En hoewel alles prima verliep, herinner ik me dat ik lichtjes verslagen naast je zat tijdens de lunch. Ik was aangedaan door enkele heftige reacties van leerkrachten tijdens mijn lezing, zowel door de conservatieve meningen als door het onbegrip van zij die het probleem niet zagen.

Ik vroeg je of je denkt dat we ooit op het punt zullen komen dat gender en geaardheid totaal irrelevant geworden zijn, het punt waarop iedereen aanvaardt dat zowel gender als seksuele identiteit niet voor iedereen iets eenvoudig binair, maar eerder iets fluïde is. We hadden het over wat ‘mannelijkheid’ voor ons betekende en over hoe vaak we tegen de normatieve definitie van dat woord aanliepen, zowel binnen als buiten de LGBTQ-community.

Er is nóg een generatie nodig voordat gender en geaardheid totaal irrelevant geworden zijn.

We besloten het gesprek met de conclusie dat wij dat moment misschien nooit zouden meemaken. Dat er nóg een generatie nodig is. Maar je benadrukte dat dat geen reden was om op te houden met te doen wat je doet – anders zou het allemaal nog langer duren.

Jaouad, ik wens je veel plezier tijdens het Pride Festival. Laat je prachtige stem horen. Vertel je verhaal. Het zal ongetwijfeld velen inspireren. Happy Pride.

Liefs,
Neal