Too many cocks spoil the soup

Verslag van een zondagse redactieraad ten huize rekto:verso: vijf mannen en vier vrouwen laten samen hun licht schijnen over de inhoud van het komende gendernummer. Er hangt iets in de lucht. Al een paar eeuwen...

Man 1: Oké, als ook de dames even kunnen luisteren en gaan zitten, dan kunnen we beginnen. Goed. Het thema van het volgende nummer – waarover we het nu toch unaniem (kijkt nog eens vragend de kring rond) eens zijn? – lijkt bij sommigen onder ons duidelijk gevoelig te liggen (snel), waarmee ik vooral bedoel dat het discussie oproept, (haast zich eraan toe te voegen) een vruchtbare discussie ook, dat zeker, en een noodzakelijke discussie ook. Het is voor ons als team een goeie zaak dat we een bepaalde (zoekt zijn woorden) wrevel over de, hoe zal ik het zeggen, groepsdynamiek binnen de redactie eindelijk hebben kunnen uitspreken. Dat gezegd zijnde, zou ik toch willen vragen om bepaalde gevoeligheden die speelden tijdens de vorige vergadering – (snel) gevoeligheden die volkomen begrijpelijk zijn, trouwens – nu misschien toch trachten te vermijden, zodat we het vandaag ook kunnen hebben over, hoe zal ik het zeggen…

Man 2: Over inhoud! (kijkt stug naar de opengeklapte Mac voor zich).

(stilte)

Man 1: Ja, (snel) al is het natuurlijk ook een persoonlijke kwestie. Ik denk niet …

Vrouw 1: Sorry dat ik onderbreek, maar voor we beginnen: wie neemt er notities voor het verslag?

Man 3: Ja, tuurlijk, het is persoonlijk, maar het persoonlijke is ook politiek, vind ik. Ik denk dat we hier onder elkaar dringend weg moeten van het strikt persoonlijk persoonlijke en meer moeten focussen op het politiek persoonlijke, op de bredere context, bedoel ik.

Vrouw 1: Sorry, maar zouden we niet iemand aanduiden om notulen te nemen van deze redactievergadering?

Man 3: Niet alleen de eigen kleine cirkel, het eigen persoonlijke gevoelsleven. Ik denk dat juist dat het gevaar is binnen het postfeminisme, dat vrouw-zijn weliswaar sterk wordt geaffirmeerd …

Man 4: Wacht eens, het postfeminisme ligt toch ook binnen het feminisme onder vuur? Ik las daar onlangs een interessant artikel over, dat zegt dat …

Vrouw 1: Dus we maken geen verslag van deze vergadering?

Man 4: … het postfeminisme eigenlijk een neoliberale recuperatie is van een gedachtegoed dat juist door die recuperatie eigenlijk, hoe moet ik het zeggen, …

Man 2: (monkelend) … gecastreerd is?

Man 3: Exact, het probleem wordt vooral zichtbaar op discursief niveau, de hele ‘straffe-madammen’-retoriek, of nog erger, de zogenaamde ‘vrouwen-met-ballen’, dat type discours is bedoeld als compliment, maar verraadt juist daardoor nog steeds een sterk paternalistisch, mannelijk, om niet te zeggen, fallisch perspectief dat we dringend …

Man 1: Wacht, sorry hoor, dat ik de inhoudelijke discussie zo onderbreek. Totaal vergeten: notulen! Er moet natuurlijk een verslag gemaakt worden. Zijn er vrijwilligers?

Vrouw 1: Dat is dus wat ik al de hele tijd …

Man 1: Hebben we een vrijwilliger?

Man 4: Neen neen, ik zal het wel doen, gezien het thema van het nummer, _good practice_en zo.

Vrouw 4: Dus jij zegt, als ik even mag analyseren, dat je het uitzonderlijk bereid bent te doen?

Man 4: Oei, sorry, neen, ik bedoel gewoon: het zou toch echt raar zijn mochten jullie nu …

Vrouw 3: Mochten wij nu onze vertrouwde rollenpatronen toch weer opnemen, gezien het thema?

Man 4 (tegen Vrouw 4): Ja zeg, het is dus eigenlijk nooit goed. Als jij de notulen neemt, duwen wij jou in de behulpzame secretaresse-rol. Doe ik het, dan ben ik blijkbaar nog altijd een seksist.

Vrouw 2: Ja, omdat je het zo nadrukkelijk doet, als een vorm van goodwill. Je zegt eigenlijk: ik ga het ook eens doen, die ondersteunende rol opnemen, tegen mijn natuur in. De man met de schort in de keuken. Die dan meteen de chef-kok wil uithangen.

Man 3: (met erg veel aanhalingstekens in de lucht) De chef ‘cock’ ‘uithangen’.

(stilte)

Vrouw 3: Dat is nu juist het probleem dat ik heb, of dat we hebben (kijkt naar de andere vrouwen) met het redactioneel. Omdat het eigenlijk gewoon stereotiepe ideeën over man-vrouw-communicatie reproduceert, maar dan nog karikaturaler, op een typisch mannelijke manier ook, als ik dat mag zeggen.

Man 2: Je bedoelt: op een grappige manier?

Vrouw 1: Intussen is er nog altijd niemand die de notulen opneemt, maar goed, ik trek het mij niet meer aan.

Vrouw 3 (tegen Man 2): Denken jullie nu echt dat we het niet goed vinden omdat we geen humor hebben?

Man 5: Ik ben al bezig, hoor.

Man 1: Waarmee?

Man 5: De notulen, ik ben er al mee begonnen.

Vrouw 3: Die passage over mansplaining bijvoorbeeld, echt ergerlijk.

Man 1: Dat vond ik juist een sterke passage, het sprak voor zich zonder belerend te zijn.

Vrouw 3: Ja, maar zoals het er nu staat, suggereert het dat mannen vaak terecht dingen aan vrouwen uitleggen, dat vrouwen het écht niet begrijpen.

Man 2: Ja maar, wacht, een man mag toch wel eens iets uitleggen? Of mag dat ook al niet meer?

Man 3 (tegen Man 2): Als ik even mag? (geduldig tegen Vrouw 3) Wat hij bedoelt, is dat je waarschijnlijk een te enge definitie hanteert van mansplaining. Kijk, mansplaining kan je alleen gebruiken als een man iets aan een vrouw uitlegt dat die vrouw zelf goed, of zelfs beter beheerst dan de man. En dat lijkt me in die bewuste passage echt niet het geval.

Vrouw 1 (tegen Vrouw 2–5): Is dit nu een grap, of is hij dit nu echt aan het doen?

(stilte)

Vrouw 4: Als ik dit hier allemaal zo hoor, dan denk ik toch plots: moet dit wel? Moeten we dat wel doen, een nummer over vrouwen?

Vrouw 1: Over en door vrouwen.

Man 2: Over en door vrouwen én mannen.

Vrouw 4: Precies. Alsof we al ooit een nummer over mannen hebben gemaakt. Is het eigenlijk niet seksistisch om daar dan zo’n heibel rond te maken? ‘Kijk, vrouwen doen ook aan kunst, schattig hé, als ze creatief zijn?’ Laat ons gewoon een nummer maken dat het er niet over heeft.

Man 1: Dus het gaat niet over vrouwen?

Vrouw 4: Het gaat er wel over, maar we zeggen het niet expliciet.

Vrouw 3: Gewoon, door alle teksten door vrouwen te laten schrijven. Dat is een sterker statement dan een nummer over vrouwen.

Vrouw 2: Maar dan is het toch ook wat bewijzerig, neen? Beetje tweede golf-feminisme vind ik: zo van ‘kijk, we kunnen het ook zonder mannen’? Dat is dan toch vooral om van diezelfde mannen een schouderklopje te krijgen?

Man 3 (tegen Vrouw 2): Nu lijk je toch het seksisme te hebben geïnterioriseerd, zeer postfeministisch, eerlijk gezegd.

Vrouw 3: Dan gewoon het redactioneel.

Man 1: Wat is ermee?

Vrouw 3: Dat wij dat mogen schrijven. Als getuigenis.

Man 2: (sarcastisch) Een persoonlijke getuigenis?

Man 1: Voor mij goed, maar onderschat het niet hoor. Een goed redactioneel schrijven is echt moeilijker dan het lijkt. Het moet vooral een goeie pointe hebben.

Man 3: Een pointe, is dat niet wat fallisch?

Man 1 (tegen man 3, 4, 5): Kijk, ze kunnen altijd een voorzet doen, en dan gaan we er nog eens over.

Lees hier het hele dossier online