Temptation is geen pretje

U kent het programma vast en zeker: de ene decadente drankorgie na de andere, in de montagekamer symbolisch aangedikt met gemonteerde bliksemschichten en zwoel gekreun. Nu ook met een nieuw narratief trucje: het vooruitwijzende snapshot moet de spanning, alsook uw verbijstering, de hoogte induwen, maar mag ook niet té veel (kleren) onthullen. Hoe dan ook zit u op het puntje van uw zetel, en kraakt u het volgende pintje. Jawel, we hebben het over Temptation Island, editie 5 ('de ultieme fantasie'), dat een echte hype is geweest. Een hype waarvan u niets hoeft te believen, oftewel juist alles.

Temptation Island is pervers, maar niet zoals de meeste mensen denken. Ik heb het namelijk niet over de one-to-one action die erin voorkomt, de leugenachtigheid na de feiten of het klimaat van vanzelfsprekendheid waarin schijnbaar alles gedijt en dat je aanvankelijk echt beklemt ('hoe bestáát dit?'). Nee, ik heb het over het uitgekookte design van deze serie, die het ritme van een doordeweekse soap heeft, en over de regelrechte promotie voor het toeristische plaatsje Phuket in Thailand, anderhalf jaar na de tsunami (de wát?). Ik heb het ook over de los-vaste samenwerkingsverbanden van het televisieprogramma met al wie er commerciële baat bij heeft, waardoor het uitzwermt tot op T-shirts en in mannenbladen.

Er is voor deze nieuwe editie zelfs een game uitgebracht, waarbij je vier dames licht-erotische opdrachten kunt geven, met af en toe een knipoog naar de sfeer van hun eenmalige Lolita-party. Ik zou liegen als ik zeg dat ik deze site nog niet bezocht heb. Het is immers hoogst verleidelijk om ene Liesbeth zich uit de kleren te zien dansen (niet waar hoor), daarbij de verwachtingen rond en het kwaliteitslabel van de serie ruim tegemoetkomend. Maar wat de meeste kijkers heeft beziggehouden, is het volgende:

HOE ZIT HET NU MET BJÖRN EN BIANCA?

Hun namen alleen al doen een mens spontaan hikken van het lachen. Björn is eigenlijk nog de sympathiekste van de twee. Hij is een emotionele goeierd, die enkel kan beticht worden van een steelse kus van twee seconden op de lippen van, again, Liesbeth, onlangs nog te bewonderen in P-Magazine. Geef de jongen eens ongelijk. In dat resort zitten is geen pretje. Het been stijf houden is nog het moeilijkste van al, in vergelijking met sommige andere lichaamsdelen — denk aan de 'gevoelige snaar' die Evy bij de tragisch hippe maar in het echt wat sullig uitziende Len raakte, tot grote consternatie van de zich als zijn exclusieve vlam wanende Mieke (wat ons dan weer exclusief en samenzweerderig werd ingefluisterd door de zwoele commentaarstem).

Maar terug naar Björn. Geen kwaad woord over hem, dus, maar geen moment denk je eraan dat hij in feite de chauffeur van een naar verluidt zeer discreet escortbedrijf is, waar hij Bianca tussen twee van haar klanten op een ongetwijfeld zeer luxueus uitgevoerde backseat … euh … beter heeft leren kennen. Geen wonder dat zij haar rivale Liesbeth, en diens brave keuze voor P-Magazine, aftroeft door meteen voor Playboy te kiezen. Hebben die dat mens eigenlijk al eens bekeken? Is Hugh Hefner eindelijk seniel of blind geworden? Geen wonder ook dat er dan — naar het schijnt — een pornofilm van haar op het net circuleert — hoewel dat ook het werk van de onverbiddelijke geruchtenmolen zou kunnen zijn. Maar er zijn grenzen aan het diepte-onderzoek, dank u wel.

Deze vijfde editie is ontworpen om alle voorgaande edities de baai der verbeelding om te helpen. Wie bij aanvang dacht dat Bianca de ultieme seut was omdat ze huilend van het kampvuur wegliep toen ze uiterst confronterende beelden van Björn te zien kreeg — hij liep zowaar hand in hand met Liesbeth — komt dus bedrogen uit (pun not intended). Haar door Björn terecht als wraakactie omschreven volgende stap was namelijk om daags na die beelden verliefd te worden op en lekker te neuken met de nogal smerig uitziende Stephan.

Voorspel op het strand en in het zwembad, en dan de rest in door verborgen camera's geregistreerde bedscènes. Daar heeft Björn niet van terug. Speciale maatregelen worden getroffen. Bianca wordt aan haar lustoord ontrukt door Hans Otten op speed, Björn door die mollige blonde van de Hollandse teevee. Het kan ook andersom geweest zijn. Alles voor de moraliteit, leren we nu: Temptation Island heeft een bóódschap, beste kijkers! Of men doet toch alsof. Beide losgeslagen partners worden met elkaar geconfronteerd, maar ook met de priemende blikken van een half miljoen kijkers, en iets dichterbij van Hans en Blondie. Ieder zijn zin. Bianca zegt hoe moe ze wel wordt van Björns verwijten, en dat een kus een kus is … en dus toch even hard tegen de afspraak als een onschuldig potje seks?

Ze moeten Björn tegenhouden. Dat doen ze niet. Hans blijft de hele toestand verweesd aangapen. Was hij maar bij VTM gebleven. Hoewel dit veel leuker is. Geruchten gaan dat hij de vrijblijvendheid in dit bij uitstek vrijblijvende programma vorig jaar al eens had opgezocht, en goed bevonden heeft. Bij nader inzien zit hij daar eigenlijk toch wel goed op die verandastoel. Hij fronst een beetje, gaat dan alsnog de weggelopen Björn terughalen, maar kalmeert hem nauwelijks. Dat krijgen we althans niet te zien: spektakel is goed, maar een gevecht willen we niet.

De gevolgen zijn nauwelijks te overzien. In plaats van op dream date te gaan met hun beider droomlichamen, te weten Liesbeth en Stephan, zitten Björn en Bianca nu met een heuse 'verzoeningsdate' opgescheept. Beiden kijken verveeld, maar Björn wil haar nog een kans geven. Dat merkt Hans Otten toch gevat op, zij het ook een beetje opdringerig en getelefoneerd. De vrijgezelle (een nieuw adjectief dankzij deze serie!) vrouwen dansen voor een keer niet gewillig en voluptueus rond, maar staan erbij en kijken ernaar. Machteloos zijn zij, maar lang niet alleen zij. De goedbedoelde — maar net zo goed meesterlijk georkestreerde — verzoeningsdate bezorgt de programmamakers niet alleen een alibi en een decor voor nog meer hoongelach, het zorgt er ook voor dat ze zelf vrijuit gaan, want zij gingen zogezegd niet over de schreef. Ze hebben gedaan wat 'moreel acceptabel' was.

Dit is waarschijnlijk de saaiste editie ooit van Temptation Island. Of van eender welk programma gefilmd op een strand. De makers van het programma leggen met een systematiek die zijn grenzen niet kent steeds doodlopende sporen voor de nietsvermoedende kijker. Hoe romantisch! Ze maken het opzettelijk saai en voor de hand liggend, de one-womanshow van Bianca incluis. Het écht schokkende nieuws moet namelijk nog komen. Men houdt het opzettelijk achter, men ontzegt het ons, wij die zoveel meer willen.

Het verblijf van ene Tim — bij lange na niet zo meer pril als zijn familienaam doet uitschijnen (hoe weet ik dat? de boekjes) — hebben de makers bijvoorbeeld wegens succes verlengd. Hij is dan ook wat je een 'oudstrijder' van de reeks zou kunnen noemen. Zijn rol bleef lang beperkt tot die van outsider, die de kijker af en toe een glimp van de ware toedracht gunde, van enkele op de oppervlakte blijvende onwelriekendheden ('Vingereeeuh!'). Maar dat deed hij dus wel met verve. Tim straalt een kalmte, een been there, done that uit, die laat uitschijnen dat het hele spelletje voor hem routine is geworden. Alsof dat al niet walgelijk en oneerlijk genoeg is, blijkt hij die wijsheid ook in het echte leven door te trekken. 'Is er een verschil ?', vraagt hij zich na het derde societyfeestje van de week wel eens af. 'Nauwelijks', luidt het antwoord, en hij gaat gewoon verder met het vriendelijk bejegenen van Ann Van Elsen als zijn ex, zoals het hoort.

Daar vallen vrouwen natuurlijk in bosjes voor. Op de Temptation-reünie, zo gonzen de geruchten, op dat hartelijke weerzien van koppels en vrijgezellen die voortaan niet meer zonder elkaar kunnen (zelfs al zouden ze dat willen), wordt Tims afwachtende, tijger-uit-de-boom-kijkende houding beloond op een manier die hij nu ook weer niet verdient: Liesbeth komt op zijn schoot gevallen, gehuld in niets anders dan batida de coco. Björn wentelt zich in zijn rol van regelrechte pineut en schikt zich in zijn onbeantwoorde liefde. 'Ne me quitte pas' van Brel op de geluidsband. Hij had het kunnen weten, en laten we elkaar geen mietje noemen, hij wist het ook.

Het eerste gesprek van het nieuwe glamourkoppel moet ongeveer zo hebben geklonken:

Liesbeth: (neemt het initiatief, zij heeft wat goed te maken voor het falen van haar plan met Björn) 'Hé, ik ken jou van op tv!'
Tim: 'Ja, dat zou goed kunnen. Ik kom op tv.'
Liesbeth: 'Hé, wat goed! (stilte) Ik ook trouwens. En ze hebben een videospel van me gemaakt! (bijna waar) '
Tim: (duidelijk jaloers) 'Ja … euh … van mij gaan ze een action figure maken. Kinderen kijken naar mij op. Ik wil er later trouwens veel hebben.'
Liesbeth: (uit de lucht gevallen) 'Wat?'
Tim: 'Kinderen. Veel wil ik er hebben. Ze kijken naar mij op. (weet even niet wat gezegd, krijgt dan een inval, en komt iets dichter naar haar toe, buigt voorover om iets te fluisteren, maar moet toch brullen vanwege de loeiharde nieuwste Sylver-hit die aan het spelen is) Hebben ze die module ook in jouw spel ingebouwd? (lonkt nu echt brutaal, één wenkbrauw omhoog) '
Liesbeth: 'Euh … daar vraag je me wat. Ik heb het zelf nog niet gespeeld, weet je.
Tim: 'Moet je dringend eens doen, het is gewé … Nee, ik speel geen spelletjes. Bij mij is het recht-door-zee (kijkt Liesbeth staalhard in de ogen) . En trouwens, ik hou meer van de real thing (vuile knipoog, nipt van zijn batida-cola zonder weg te kijken) .'
Liesbeth: (heeft eindelijk iets in de gaten, of toch bijna) 'OOOOH! (dartelend en heupwiegend stapt ze rond hem, beweegt op goed geluk wat heen en weer en lacht dan zoals de fotograaf haar geleerd heeft tijdens de laatste fotosessie. Gooit haar Hawaï-slinger als een lasso over hem. Samen in galop af). '

Fictieve gesprekken met bijhorende choreografie verzinnen is al erg genoeg. En natuurlijk ben ik jaloers en was ik liever zelf met Liesbeth gaan lopen. Maar wat mijn frustratie over dit programma nog het meest schrijnend maakt, is dat ik op de very same day dat de deadline voor dit stuk afloopt, oh ironie, mij richting Hasselt zal begeven, alwaar de plaatselijke discotheek Versuz (van het Latijnse 'per-versuz') de hele cast, crew, figuranten en catering van het Temptation-circus ontvangt en openstelt voor het gewone, grote publiek. Brood en (vooral) spelen.

Ik krijg er dus maar niet genoeg van, en toch heb ik de laatste drie afleveringen niet meer gevolgd. Ik zet een zorgvuldig gesponnen visnet op, ga erin liggen als in een hangmat, en kijk níet naar Temptation Island. Dat maak ik mezelf toch wijs. Want er zitten haken aan die hangmat, en het jeukt. Verzaken aan de sensatieverslaving wordt pas echt iets waard naarmate het je door de aard van het beestje quasi onmogelijk wordt gemaakt om dit vol te houden. Pulp is het, en naar pulp word je teruggezogen: je kunt niet zomaar kiezen om het niet te willen. Ik kan er alleen niet tegen als de makers onvoorspelbaar proberen te doen, of zich een aura van heiligheid aanmeten. En tegelijk vind ik het heerlijk, die vorm van sadomasochisme (waarmee ik voor de rest overigens niets wil te maken hebben). De makers van Temptation Island cultiveren de oppervlakkigheid, en weten perfect hoe fout dat is, maar trekken zich daar verder niets van aan. Een echte mindfuck, om het met Andries' onverbloemde woorden te zeggen, en ja, ik pleit schuldig.

Erger nog is dat zij op dat dubbele, perverse gevoel inspelen, door net het omgekeerde te doen van wat je zou verwachten. Onder het motto less is more laten ze de kijker op zijn honger: dat is pervers in het kwadraat. Ze gaan te werk met een schijnmanoeuvre, met name de spin-offstrategie, die eerder ook al voor films en andere televisieprogramma's werd toegepast. Ze breken zichzelf open en zwermen uit naar allerhande websites, games, fanzines en internetfora. De strategie bereikt in dit geval zijn artistieke hoogtepunt, want slimme makers save the best for last, of serveren het beste náást datgene wat ze eigenlijk maken. U krijgt met andere woorden de echte, degoutante weetjes pas veel láter te lezen, te zien, of te horen.

Het zou me niet verbazen dat de beroepsmatige activiteiten van Bianca door de casting director of een dergelijk iemand zelf zijn gelekt. Gevolg? Meer lol voor de postmoderne voyeuristische kijker, en Bianca vindt het toch niet erg. Die grijns tijdens de afwas met haar moeder in de laatste aflevering zei genoeg: ze weet dat haar handelingen bedenkelijk waren, maar kickt op de aandacht die er het gevolg van is. Het geweten leeft in harmonie met de opportunistische oppervlakkigheid, waarvan zij de voortgang niet hoeft te stuiten. Dat zou ook een pak minder lucratief zijn, voor alle partijen trouwens. Want dat feestje vanavond in de Versuz, daar ga ik gráág naartoe, en ik hoef er mijn verstand niet eens helemaal voor uit te schakelen.

Noch de deelnemers, noch de kijkers zijn de stomme uilen voor wie ze hier en daar versleten worden. Voor elk van hen is het een win-win situatie, en ze hebben daarvoor een soort contract met de duivel getekend. Dit is de moderne Faust, maar dan naar hedendaagse normen, en een pak vermakelijker. Want natuurlijk barst het op dat eiland van de bronstige vrijgezellen, en is op zijn minst één van de vier koppels slechts in zeer twijfelachtige mate echt een koppel. En natuurlijk vindt iedereen dat best, Hans Otten en casting director incluis. Ze worden echter níet op een eiland gezet om andermans relatie te testen, zoals er in werkelijkheid niemand op het eiland met dat objectief wordt gedropt. Ze zijn ook niet het onderwerp van één of ander sociologisch-behavioristisch experiment. Nee, al deze deelnemers zijn gewoon bedienden op de loonlijst van VT4, fulltime entertainers voor jongeren van vandaag, met ruimte voor improvisatie zoals ze zelf wensen, en vette premies voor de extraatjes na de uren.

Geef de kijker een vinger (zwijgen, Tim!) en hij wil een hand. Dat is door Censydiam bewezen, en arme sukkels zoals ik laten zich maar al te graag en met het volle bewustzijn vangen, in die vervaarlijk maar aanlokkelijk wiebelende hangmat annex visnet, waar jammer genoeg — maar ook gelukkig — nog wel enkele haken doorheen steken. Voel de tinteling, voel de Thaise massage. Voel de (kreun!) Temptation.

Wat is de volgende stap? Temptation Island voor bejaarden? Commercieel misschien minder interessant, maar vergrijsde kijkcijfers gegarandeerd! Huwelijken van vijftig jaar die uiteenspatten omdat het besje aan de overkant er net iets groener uitziet, en Eddy Wally die alles in goede banen leidt. Wat dacht u? Meteen een videogame van uitbrengen? Volgens mij zijn ze er klaar voor. Ja, ook u daar, Etienne Vermeersch.

VOLGENDE WEEK

Temptation Island-veteraan en morele winnaar van deze editie Tim de Pril getuigt: 'Nu Liesbeth in verwachting is van ons kindje, krijg ik mijn eigen docusoap.'
Hans Otten maakt overstap bekend: 'Bij Canvas kan ik toch meer mijn ei kwijt.'
En Kevin exclusief over zijn liefde voor zwarte vrouwen: 'Mijn huidige vriendin Cheyenne mag dan een lieveke zijn, Ivora heeft dikkere tetten!'