R.I.P.

In uw handen houdt u de nieuwe rekto:verso. Dat nummer is het resultaat van ruim twee jaar hard werken en vooral zoeken, vragen en bekritiseren. Veertien nummers lang werd er gediscussieerd, gejubeld en soms gevloekt. En dat hopen we in elk geval nog een tijdje vol te houden.

In het allereerste nummer van rekto:verso stond een artikel over Chris Whitley en diens toenmalige nieuwe plaat Hotel Vast Horizon. Bij het afsluiten van de redactionele deadline van dit nummer werd bevestigd wat velen reeds wisten: na een moeizame en pijnlijke strijd tegen longkanker gaf Whitley de spreekwoordelijke pijp aan Maarten en verkaste hij samen met zijn metalen dobro-gitaar naar blues heaven. Hoewel de voortekenen legio en weinig veelbelovend waren — optredens werden aan de lopende band afgelast en onheilstijdingen allerhande (HIV? Drugs? Kanker?) bereikten bij mondjesmaat zijn fans — bleef Whitley als een bezetene platen maken. Ook zijn laatste die kort voor zijn dood onder de titel Soft Dangerous Shores verscheen, was geenszins het testament van een doodgebloede melancholicus. Integendeel, Whitley's talent bleek zich met elke release verder aan te scherpen en zijn palet werd met elke stap kleurrijker. Zijn werkstukken maakten telkens niet alleen komaf met de voorgaande etappe in zijn muzikale traject, ze vormden voor hem ook noodzakelijke stopplaatsen in zijn hoogstpersoonlijke duivelsuitdrijving.

Als Amerikaanse fans het over een idool hebben, omschrijven ze die wat graag als 'a genuine and authentic artist'. In het geval van Whitley was dat echter geen millimeter overdreven: hij was een rusteloze ziel, een loner die nergens en overal thuis was, schuchter zoekend en tastend, maar nooit te beroerd om zich in alle radicaliteit als muzikant te ontplooien, op plaat én vooral op het podium.

In zijn eerste nummer wijdde rekto:verso aldus het (vermoedelijk) eerste, uitgebreide, Nederlandstalige essay aan Whitley en zijn muziek. Veertien nummers later zal zijn werk zonder twijfel een nieuwe adem vinden — death sells. Wij van onze kant hopen ook in de toekomst aandacht te kunnen besteden aan bekende en vooral minder bekende artiesten die onze auteurs prikkelen en uitdagen, die hen ertoe aanzetten om aan u, lezer, verslag te doen van hun fascinatie en/of bedenkingen.