Queen

Ik heb al een paar keer gehoord dat ik een beetje op Chris Martin van Coldplay zou lijken. Dat is nogal lullig voor Chris Martin. Niet dat ik zo lelijk ben, maar het zegt wel wat over die arme man. Draai het of keer het zoals je wil, een echte ster ben je niet als je op mij lijkt. Een echte ster lijkt überhaupt niet op een mens. Neem nu Freddie Mercury. Net als Jezus geboren in een eenvoudig gezinnetje, op het voormalige slaveneiland Zanzibar en - dat kan Jezus dan weer niet zeggen - zich opgeknokt tot de hoogste regionen van de popmuziek.

Mercury was een van de laatste grote entertainers. Een fantastische zanger, pianist en performer. Een extravagante verschijning die hield van drank, drugs en seks. Heel veel seks. Het liefst met mannen, maar af en toe konden vrouwen ook wel. Zo had hij passionele verhoudingen met pornoactrice Barbara Valentin en Mary Austin, zijn Grote Liefde en de vrouw aan wie hij al zijn bezittingen naliet. Freddie Mercury, de hedonistische homoseksueel die te trots was om toe te geven dat hij de mensenziekte aids had.

Uiteindelijk heeft hij het gezegd, een dag voor zijn heengaan. Ik weet nog goed dat ik kapot was van dat nieuws. Janken! En ik niet alleen. Want toen een jaar later een eredienst (verpakt als benefietactie) ter ere van Hem werd georganiseerd in het Londense Wembley, stonden daar ineens duizenden fans samen te janken. Helaas worden Queen-fans doorgaans niet serieus genomen. Toegegeven, ze zien er meestal niet uit en komen vaak toch uit een kittig type homomilieu waar je — als gezonde heteroseksueel — liever niet bij hoort. Toch is er een lichte kentering voelbaar. Muse, The Darkness en de in Amerika razend populaire teen metal-scene met exponenten als AFI en My Chemical Romance steken hun bewondering voor Queen niet bepaald onder stoelen of banken. En zelfs vanuit een meer credible hoek wordt Queen af en toe al wat in ere hersteld. Maar voorlopig blijft het postuum respect vooral beperkt tot hun 'vroege werk'. En berg je voor mensen die alleen het 'vroege werk' van een artiest of band goed vinden. Daar word je niet graag naast wakker.

Mijn vrienden zijn opgegroeid met Fugazi en Black Flag. Ze werden als kind al helemaal gek van Sonic Youth en Wire. Ik dus niet. Mijn eerste plaat was The Miracle van Queen. Waaraan ligt dat? Geen idee eigenlijk. Nou ja, ik weet dat ik op MTV en Veronica's Countdown (want bij die generatie hoor ik) heel wat minder DC Hardcore zag langskomen dan — ik noem zomaar iets — A-Ha en Michael McDonald. Mijn vader hield van Neil Diamond, mijn moeder van Elly en Rikkert. Wat kan ik zeggen? Het waren de roerige jaren 1980, er was toen nog een koude oorlog en dat kon mij allemaal niets schelen.
Mijn eerste kennismaking met Queen was de single 'I Want It All'. Van de video staat mij alleen bij dat ze in artistiek zwart-wit was en dat Freddie Mercury heel stoer in de camera keek. En dat hij een strak T-shirt droeg. Hell, ik was elf jaar en ik was helemaal mee! Wat een mannen! Mijn helden! Het was 1989, 'Smells Like Teen Spirit' moest nog worden geschreven en tot nader orde was dít rock-'n-roll! De andere singles uit The Miracle waren zo mogelijk nog beter. De titeltrack ging over het feit dat Freddie Mercury een soort goddelijke hand vermoedde in alle mirakels die hij om zich heen zag. Check. Die snapte ik. 'Breakthrough' had een waanzinnige video waarbij de groep speelde op de wagon van een rijdende trein die door een betonnen muur heen raasde. Wat ik zo super vond aan 'The Invisible Man' ontgaat mij nu even, maar er was zeker íets! Ook de rest van het album staat mij niet meer zo goed bij, want al snel was het hek van de dam en moest ik per se álles van deze waanzinnige groep in huis hebben. Dat was op zich best pittig, want Queen had op dat moment al veertien albums uit en ik kwam uit een arm gezin. Nou ja, ik zélf had het toen nog niet echt breed, want geen werk (de jaren 1980, weet u nog?).
Gelukkig kon je in die dagen nog gewoon platen op tape overzetten zonder dat de IFPI (International Federation of the Phonographic Industry ofwel de Internationale Federatie van Muziekproducenten, red.) je in de gevangenis gooide en had ik dankzij de bibliotheek van Dilbeek redelijk snel de back catalogue van Queen bij elkaar. Mijn all time favourite blijft A Day at The Races: geweldige plaat! Ik ga even wat dieper in op het hoogtepunt daaruit: 'Good Old Fashioned Lover Boy'. Freddie Mercury op zijn best. Achter de piano zingend over zijn onvolprezen kwaliteiten als minnaar. Een nummer dat heel lief en ingetogen begint, maar naar het einde toe openbloeit tot een sing-along van jewelste. Zelfs het volume gaat gradueel omhoog (iets wat ik eigenlijk nog geen andere producers heb horen doen). Tel daarbij op de dartele baslijn van John Deacon, een gitaarsolo die alleen van Brian May kan zijn en de meest catchy harmonieën sinds 'I Get Around' van The Beach Boys. Ik weet niet met wie in gedachten Mercury dit pareltje heeft geschreven, maar ik benijd hem (of haar, je weet maar nooit). Mooie liedjes duren niet lang en 'Good Old Fashioned Lover Boy' haalt de drieminutengrens niet eens. Dat op zich zegt genoeg.

Ik heb The Miracle nog steeds in mijn kast staan. Net als een tiental andere albums van Queen. En er zijn verschillende redenen om Queen één van de beste groepen van deze planeet te noemen. Vier uitstekende muzikanten (die alle vier nummers konden schrijven), fenomenale arrangementen, spectaculaire liveshows en hilarische videoclips. Queen maakte schaamteloos perfecte muziek, technisch was er geen speld tussen te krijgen. De productie van hun platen was gewoon áf. Nu het voor vele bands bon ton is om zo rommelig mogelijk te klinken, is Queen nog altijd een verademing. Ze maakten perfect uitgevoerde luchtigheid en waren er (terecht) nog trots op ook. Ze waren niet te beroerd om zichzelf op tijd en stond te relativeren. Ik ben er zeker van dat er wat afgegierd en -gejoeld is tijdens de opnames van 'Bohemian Rhapsody'. Toegegeven, het was soms ook bedroevend slecht, maar ze stónden tenminste ergens voor! En bovenal was Queen Freddie Mercury. Ik zag laatst een fragment van de reünieshow van Queen, met originele leden Brian May en Roger Taylor die samen met Paul Rodgers (Bad Company, The Free, …) for old times' sake en voor klauwen vol geld nog eens de wereld rondgingen. Tijdens het opera-intermezzo van 'Bohemian Rhapsody' ging het licht uit en was op groot scherm te zien hoe Freddie Mercury vijftien jaar na zijn dood nog een keer zijn kunstje kwam doen. De zaal werd hysterisch. En dan bedoel ik écht hysterisch. Elvis-hysterisch, Beatles-hysterisch.

En dat wil ik Coldplay nog wel zien flikken. Chris Martin is een gewone boerenlul die liedjes schrijft en zingen kan. Maar Chris Martin is géén ster en al helemaal geen Freddie Mercury. Want niemand lijkt op Freddie Mercury. Misschien maar goed ook, maar dat is dan weer een ander verhaal.