Ophokplicht

We reden in gesubsidieerde busjes naar Brussel. De sector was massaal aanwezig. Iedereen had het druk druk druk. Al binnenkomend dansten we de polonaise. Sommigen kwamen pro forma, anderen uit protest. Zij hadden geen geld gekregen, of toch veel te weinig. Ik vroeg me af of kunstenaars die hun subsidies kwijt zijn nog wel thuishoren op de nieuwjaarsreceptie van de gesubsidieerde sector en werd van die vraag een beetje ongemakkelijk.

Er werd eerst over boegeroep gekonkelfoesd maar het protest bleef uiteindelijk beschaafd, georchestreerd bijna. De voormalige zakelijke leidster van Walter Verdin (een artiest die naar de Raad van State moest om nog wat uit de brand te kunnen slepen) sprak voor haar beurt. Ze kwam — nog vóór de cultuurminister — haar gedacht zeggen over zijn beleid en wat er volgens haar zodanig mis mee was. Niemand wist toen wie ze was, tot achteraf, toen iedereen bij het buitengaan alweer de polonaise stond te dansen en de roddel zich verspreidde als een lopend vuur. De krant schreef iets over een valse start.

De minister verdedigde zich in zijn toespraak tegen intellectueel onhygiënische aanvallen van mensen die columns schrijven. Hij bewees ad infinitum hoeveel cultuurmiddelen erbij gekomen waren sinds hij de plak zwaaide. Het was iets met acht nullen geloof ik. Hij slaagde met glans, de speech was met veel intellect geschreven. De uitschuivers waren tot een minimum beperkt. Zo maakten ze die speeches alleen vroeger, dacht ik.

Bij vis hoort echter boter. 2006 is het jaar van de diversiteit, vertelde de cultuurminister, dus we weten wat we moeten doen. Op de receptie achteraf zag ik minstens drie allochtonen. Dat zijn er toch maar mooi drie méér dan vorig jaar. We zijn dus goed vertrokken, maar vooruit met de geit. Er is nog werk aan de winkel. Er moet gediversifieerd worden en er is dringend nood aan een groter maatschappelijk draagvlak. Als we tegenwoordig allemaal laminaatvloer kunnen leggen, kunnen we maatschappelijke draagvlakken vergroten ook, dacht ik, dat kan niet zo heel erg moeilijk zijn.

Aan het einde volgde een bescheiden applaus. Beschaafd, schreef de krant. Het was halfzeven en dus tijd voor boterhammen. Die waren in driehoekjes gesneden. Ook dat is beschaving. Er waren glazen wijn. De drie allochtonen liepen druk gesticulerend door één van de foyers. We hebben genetwerkt tot we erbij neervielen.

De krant schreef ook al maanden over ophokplicht.