'Ich bin ein Indignado'. Makkelijk zat, met Netwerkman

Door op Mon Oct 31 2011 09:05:09 GMT+0000

Wie zijn ze, wat doen ze? Onder het mom van 'cultuur moet je leren drinken zoals bier', liefst met maten, trekt Netwerkman, alias Ervé De Patser, een jaar lang van vernissage over receptie naar première met een format zo fris als zijn lever: op zoek naar culturo's in de coulissen, om eens kostelijk mee te drinken en te lachen bij het snuiven van de sfeer. Het moet niet altijd Luc Tuymans zijn. Na afspraak legt Netwerkman graag zijn vinger op een plek waar de spotlights normaal niet komen, als tip. Hij heeft er een neus voor om het kleinste Vlaamse gat te ontsluiten.

In deze aflevering: Roger Rochelieu, sinds kort eerste couponsnijder bij de restbank van Dexia en langetijderg bezet als lobbyist voor Israël, maar in de vele vrije uren eenfervent lezer van Knack, inzonderheid Focus, 'vanwege zijn cultuur'.

48_Netwerkman.jpgEen bank vooruit, denken wij dan! 'Cultuur via Dexia!' Want nu Dexia weer van de st(r)aat is, haha, wil dat zeggen dat de staat in feite weer in cultuur investeert. Gedaan dus met artificiële constructies waar niemand nog uit geraakt en return on investment, of hoe heet al die zever? Champagne nu! En iedereen mag inde winst participeren. Inde wind, olé olé. Maar Roger blijft er ontnuchterd bij. 'De federale staat heeft helemaal geen Cultuur, wat Edwin Mortier ter zake ook graag lullen mag. Cultuur is nu eenmaal totaal gesplitst, qua materie – ophet Atomium na, symbolisch genoeg, of enkele vernieuwdeinstellingen zoals de boshaar (?).' Dat laatste is allicht een pinkoog naar debaardgroei vanBenoîtPoelvoordeen zijn Vlaamse tegenspeler Koen Gillet. Want als Roger aan iets veel lak heeft, dan wel daaraan. Zijn haar stijgt te berge als hij bedenkt hoe de inwoners van dit land steeds meer op elkaar beginnen te lijken, vertelt hij. 'Kijk naar de Gemeentelijke Hold-up. Alwat telde, was vereffenen, aan weerszijden! Ik weet dat ik mij hiermee niet populistisch maak, maar splitsen zorgt enkel voor meer overname van de vijandige cultuur. Wij en Wallonië zijn gelijk een paar dat niet meer poept, maar wel altijd dezelfde jogging draagt.'

Als cultuurflamingant vindt Roger dat splitsen dus konteverkeerd. 'Ik heb een broertje dood aan de Vlaamse Overhead (de helaas alleen in hogere sferen gewaardeerde violist André Rochelieu, die nooit eens opgepikt werd en zelfmoord pleegde, nvdr). Ja, het probleem zit echt in onze kop,  in het hoofd van de administratie: hoe meer gespletenheid, hoe liever. Enerzijds wil men Cultuur om mee uit te pakken, anderzijds laat de Vlaming zich liefst pakken in zijn Cultuur. Of hoe moet ik het gebrek aan investering in uitstraling anders begrijpen? Als een bewijs van de kapot geciteerde slagzin "wat we zelf doen, zouden we beter doen"? Laat mij niet lachen. Vroeger had Vlaanderen tenminste nog zijn culturele ambassadeurs, allemaal onder Luc Van den Brande. Tegenwoordig hebben we alleen nog Paul Baeten Gronda omonze grenzen te buiten te gaan. Met zijn wekelijkse kak in Focus Knack bewijst hij dat alleen maar waar is wat zijn nieuwste boek van achteren beweert: de auteur “woont samen met zijn vrouw en dochter afwisselend in Leuven, Borgosesia en New York”. Exemplarisch! Zo hoort het: Onder vrienden, ik raad het iedereen aan.'

'Maar dat wij dat dus niet veel meer uitbuiten!', ramt Roger door. 'Al dat potentiële talent dat we in een wip kunnen deporteren, met succes verzekerd. Het lijkt alsof minister Schauvliege zich graag laat pakken waar ze bij staat. Cultureel onverantwoord! En dan spreek ik alleen nog maar van de zwakke figuur die onze literatuur slaat, ondanks de betere stripnummers. Vandaar ook mijn oproep tot responsadebilisering! We moeten onze kunstenaars met autoriteit bekleden om ons Vlaamse gezicht in het buitenland flink te bewerken, zodat men ons los van de Walen kan erkennen. Ja, we moeten onze ambassadeurs terugroepen! Als dat vroeger was gebeurd, dan had onze André nooit moeten gaan. Dan was deze hoge prijs niet nodig!'

Prijs? Inderdaad. Ik ontmoette Roger in de marge van het symposium De waarde van symbolen, waar de Grote Prijs Minister-President van Vlaanderen gelanceerd werd – een titel als Idool op het niveau van iedereen. De opdracht is echt niet om te lachen: 'Werk voor de Vlaamse overheid een origineel creatief idee uit om het positieve imago van Vlaanderen en de Vlaamse symbolen in het binnen- en/of buitenland te ondersteunen. Het kan een meerwaarde betekenen, indien je de Vlaamse Leeuw in je concept integreert. Dank u.'

Net toen markt-ramer Jan Callebaut, die ondanks zijn aanhoudende invloed zichzelf kon blijven, ons wou spreken over de vraag 'hoe kom je tot een positieve state of mind rond Vlaanderen?', stormde Roger, met wie ik juist nog zo kalm had staan praten, echter onverwachts het podium op: 'Schaamt u, dwazen, met uw onnozele wedstrijd. Hoe wanhopig moet ge zijn om de verbeelding van Vlaanderen aan een wedstrijd voor amateurs uit te besteden? En wie heeft die titel bedacht? Een hoer die op alle markten thuis is, à la Callebaut hier? Blijf van mijn lijf met uw positief imago! Vandaag ben ik fier om als Vlaming te zeggen: "Ich bin ein Indignado." En weet ge wat ik ermee doe, met Callebaut? Kom, Mister Censydiam, op mijnen boterham. Chocoladen stront! Ik zal u nekeer de  reële waarde van onze symbolen laten voelen!'

'Zolang de leeuw kan klauwen, zolang hij tanden heeft.' Terwijl Roger schuimbekkend Callebaut aanvloog om hem eens flink in de bron van al zijn invloed te bijten, ging het publiek spontaan rechtop staan en begon het de Vlaamse Leeuw te brullen, een wat gekrispeerde Kris Peeters incluis. Dát beeld haalde het televisiejournaal. Maar Roger, die gedwongen werd om de kerk figuurlijk te verlaten nog voor het zingen gedaan was, werd niet eens eervol vermeld. Sindsdien geen spoor meer. Vandaar langs deze weg een briefje, bij wijze van uitstekende hand, als hart onder de gordel.

Geachte Roger Rochelieu,

Hopelijk herkent u mij en gaat het al beter. Vroeger was ik een lelijke zeiker die niemand kende. Toen begon ik rond rekto:verso te werken, als Netwerkman, op zichzelf een verrijkend initiatief, maar met weinig gevolgen. Dacht ik. Nu herkent iedereen mij echter, als lelijke zeiker, de fiscus ingerekend. Leer mij dus de Vlaamse cultuur niet kennen. De wereld is er klein, de kunsten zijn er koud en de kritiek komt er meestal neer op vriendendienst, vandaar dat ik hiervoor opteerde.

Vriendschap is echter ook financieel respect. Aanvankelijk vond ik het niet opportunistisch om u meteen na uw smaakvolle optreden als indignado tijdens het recente colloquium te contactueren. Het recente inzicht dat ook de relatie tussen Dexia en de politiek die van een ‘vriendenkliek' is (Paul De Grauwe), en het besef dat er geen grenzen zijn aan de groei van de indignado's, deden mij echter van instelling veranderen.

Zouden wij onze verontwaardiging over de cultuur niet eens proberen te verzilveren door samen een 'origineel, creatief idee' uit te werken voor de Grote Prijs Minister-President van Vlaanderen? Wat kan er vandaag nu positiever zijn voor het beeld van Vlaanderen dan het idee dat de Vlaming bij uitstek een 'verontwaardigde' is? Graag maakte ik daarvoor een intieme afspraak met u in Café Klein Ledeberg, Wetteren ten Ede, een lustoord voor wie de boel eens wil uitkuisen. Specialiteit: Walrave Pils. Kosten worden door rekto:verso vergoelijkt, gesteund door de Vlaamse overheid.

Vriendelijke groet,

Ervé de Patser

NB: Bedankt voor de tip in verband met Onder vrienden van Paul Baeten Gronda, voordien nog geen kennis. Knap boek inderdaad, qua cover.