Bulders Briest

Beste Patrick Riguelle,

Aan u valt werkelijk niet te ontkomen. Al minstens honderd jaar bent u de frontman van een combo dat De Laatste Show van deuntjes, tunes en ander geriedel voorziet. In een vlaag van magnifieke genialiteit heeft dat combo zichzelf De Laatste Show Band gedoopt. Voorwaar een visionaire naam is dat, let op mijn woorden.

Wanneer ik op een willekeurige maan- of donderdag mijn televisie inschakel en geduldig het late journaal van onze openbare zender afwacht, ben ik vaker dan mij lief is de getuige van een treurig schouw- en hoorspel dat zich op het einde van Frieda Van Wijcks talkshow afspeelt. Onder het mom van een streepje muziek om de zeden te verlichten brengen een stuk of vijf grijsgrauwe planten aan het einde van het programma een imitatie van muziek ten berde. Dat doen ze op een manier die mij geheid met hevige suïcidale gedachten opzadelt: ik begin te schuimbekken, duw mijn vuisten bijna helemaal in mijn oren en bejammer luid het ogenblik dat mijn geliefde moeder mij ooit zo verschrikkelijk springlevend doorheen haar onderbekken heeft weten te piloteren.

Na afloop, wanneer de zo vertrouwde stem van Jan Becaus mijn woonkamer verwarmt, stel ik me telkens weer de vraag: hoe komt het dat die vervloekte Laatste Show Band mij toch zo hevig naar mijn levenseinde doet smachten? Toen ik u, Riguelle, een tijd geleden weer eens aan het werk zag, wist ik het plots: u bent niets meer of niets minder dan een zombie. En ik, ik heb een hartgrondige hekel aan zombies.

Ik verduidelijk mijzelf, Riguelle. Wanneer u 'It's a Beautiful Day' zingt (U2), dan klinkt dat als 'It's the worst fucking day ever, even worse than that day when my sister caught me masturbating with a picture of Ignace Crombez on my lap, or the day my wife made me promise to watch the entire first eight seasons of Witse once again.' Wanneer u aan Van Wijck uitlegt dat u erg veel houdt van al het geniale dat de betreurde muzikant Marc Moulin ooit heeft geproduceerd, dan doet u dat als een snipverkouden stationschef die aan de drie verkleumde reizigers op het perron in een Pools gehucht meedeelt dat de trein vier uur vertraging heeft en de deur van het toilet helaas is dichtgevroren. En wanneer u de genaamde Regi Pinxten in uw band te gast hebt, klinkt zelfs de meest opzwepende elektronische eurotrance als een droevig begrafenisnummer dat door een dove katholieke kleuterjuffrouw uit Ingelmunster met reumatische handen op een blokfluit wordt vertolkt. Begrijpt u min of meer wat ik bedoel, Riguelle? Of zit ik in uw slechte oor te praten?

De Laatste Show Band heet een live band te zijn die live muziek speelt in een programma dat zich min of meer als liveshow voordoet. In realiteit bestaat de groep echter uit een stelletje glazig uit de ogen kijkende lijken die niets anders vermogen dan zelfs het vrolijkste melodietje te laten klinken als het tergend trage sluiten van een lijkzak. De Laatste Show Band is helemaal geen live band, De Laatste Show Band is een dead band. Alleen is dokter Hendrik Cammu, de sympathieke geneesheer die elke week in het programma over blaasontstekingen en andere snotvallingen mag komen vertellen, vergeten om dat even officieel voor jullie vast te stellen. De regisseur van het programma weet nochtans maar al te goed wat er aan de hand is: wanneer jullie spelen, verschijnt er niet zelden een sepia filter voor de lens, als om ons ervan te vergewissen dat we naar een ver verleden zitten te kijken. En jullie drummer zit steevast achter een glazen wand. Het enige wat hem nog ontbreekt, is sterk water.

Beste Patrick Riguelle, als juridisch specialist en rechtmatig humanist wil ik u in deze brief graag wijzen op een passage uit de Belgische wetgeving die uw aandacht zeker verdient en zelfs vereist. Ik kan uw lijden niet meer aanzien, en bovendien weiger ik nog langer om het slachtoffer te worden van de terreur die u en uw terminale bedpangenoten nu al zo lang voeren. De jurisdictie waarop ik u wil attent maken vigeert sinds 22 september 2002 en is gemeenzaam bekend onder de naam 'euthanasiewet'. Het kan, Riguelle, mooi sterven. Het hoeft niet per se zo verschrikkelijk lang te duren en het is niet noodzakelijk om uw laatste adem uit te blazen terwijl er enkele honderdduizenden Becaus-fans op zitten te kijken.

De laatste adem. Als u niet oplet, blaast u hem uit op de schoot van Frieda Van Wijck en gaan u en uw kreuners de geschiedenis in als De Laatste Adem Band. Trek de stekker uit uw gitaar, Riguelle. Knip de snaren door, gooi uw plectrum in de Styx en gebruik uw versterker uitsluitend nog als voetbankje om naar Thuis of Familie te kijken. En hou een fleece dekentje bij de hand. 't Wordt kouder 's nachts, zegt Jan Becaus.

Winterse groeten,

ROGER BULDERS